Zwarte Voeten–Black Feet 2011

ZWARTE VOETEN
Michèle Matyn

Veel mensen kennen Michèle Matyn van de vrolijke, absurdistische performances, films, muziek en installaties waarbij ze betrokken is als onderdeel van kunstencollectief Bissy Bunder. Maar Matyn treedt ook solo naar buiten. In haar nieuwe tentoonstelling bij Base-Alpha laat ze een heel andere, veel serieuzere, bijna klassieke kant zien met een reeks van polaroids die in drie verschillende maten uitvergroot werden en deels ingelijst.

Matyn reist al jaren in haar eentje rond en neemt op die reizen polaroids. Dat waren in het verleden vooral foto’s van de mensen die ze ontmoette,soms zelfs in de intimiteit van die mensen thuis. Maar ondertussen verlegde Matyn haar blikveld naar de natuur, waar ze op zoek gaat naar bijzondere plekken. Op blote voeten liefst (voeten die dan vanzelfsprekend zwart worden) loopt ze rond en fotografeert ze bos dat door de zee ingenomen is (‘Drowned forest’ en ‘Seaweed friend’), takkenbossen, een berg keien die doet denken aan de zachte ronde vormen van zeehonden en olifanten (‘Elephant seal’), een stapeltje takjes waar wel een krokodil op lijkt te rusten... deze bomen overwoekerd door zeewier, deze takken, keien, deze holle boom lijken wel bezield.

Maar met de foto’s is iets vreemd aan de hand. Er ligt een zweem van groen overheen, of juist een flikkering van oranje (oranje dat Matyn heel trefzeker doortrok in de schildering van het plafond), er staan kleine kristalletjes op (die extra duidelijk worden doordat de polaroids uitvergroot zijn) en soms lijkt er wel een waslaag overheen te liggen met kleine puntjes in. Heel recent ontdekte Matyn dat de polaroid niet meer is wat hij ooit was, sinds de rechten om de foto’s te produceren zijn doorverkocht, maar de spitstechnologie blijkbaar niet. Foto’s die ze te lang in de zon liet staan begonnen al na korte tijd te verschieten. Met dat gegeven begon ze te experimenteren: ze hield foto’s in haar hand vast, drukte ze op verschillende plekken van haar lichaam of tegen de motorkap van de auto met de vreemde verkleuringen, vlekken en stippen tot gevolg. Uit de foto’s spreekt dan ook een combinatie van de magie van de natuur en die van de fotografie - een combinatie die wonderwel bij elkaar past.

Ook de speelse, spontane Matyn sijpelt hier trouwens door. Tegen één van de muren staat de paal met de kleurrijke, gebreide sjaal die ook op één van de foto’s (‘Noesis Noeseoos’) figureert - een vrolijke noot. En tijden de opening liet ze MIAUX performen in een zelf gehaakt kostuum, zittend in een berg met hooi die bijeen gehouden wordt door een zwart net vol verbrande takken.
Heel aards en tegelijk wat absurd.

Anne-Marie POELS ©