I Wasn't Born Yesterday, Deary 2010

IN DE HUID VAN EEN ANDER
Michèle Matyn en Ina Wudtke in de Beursschouwburg

Een Antwerpse en een Berlijnse kunstenares exposeren samen in de Beursschouwburg. Op het eerste gezicht hebben ze niet echt veel met elkaar gemeen - foto’s van een beeldend kunstenares en een video van een dj. Maar toch zijn ze erg verwant. Beide kunstenaressen verplaatsen zich in de huid van een ander. Michèle Matyn trok naar Winnipeg om er te kijken door de ogen van de Canadese filmmaker Guy Maddin. Ina Wudtke speelt in haar video de rol van vier zeer verschillende dj’s.

Matyn en Maddin. Meer dan occasionele maten lijken ze verre familie. Alsof een ondergrondse beweging ze met elkaar verbindt; een trans-Atlantische underground; die waar Maddin in leeft en werkt in Winnipeg en die van Matyn in Antwerpen. Al die verwantschappen, al die gelijkenissen geven dit project iets unheimlich. Een Unheimlichkeit die we kennen uit de films van Maddin, waarin dezelfde acteur (niet zelden de regisseur zelf) kan terugkeren in de rol van verschillende personages. De spoken van de geschiedenis die de grond, de wereld, de omgeving doen leven.

Ik ken Winnipeg alleen uit de films van Guy Maddin. Het is de plaats van ‘The Saddest Music in the World’ - de film met de zeer David Lynch aandoende Isabella Rossellini. Een plaats om veel te drinken. Een plaats vol zelden ingeloste verlangens. Een plaats voor ijshockey. Een plaats van moord, onvervulde liefde, incest en losgemaakte ledematen. Het is een plaats waar de natuur alles overheerst, op de wreedst mogelijke manier. Dat heeft natuurlijk veel te maken met het gure noordelijke berglandschap waarin de stad is gebouwd.

Ik weet niet of het de goede referentie is, maar ik herken veel van die sfeer in de beelden van Michèle Matyn. Kijkend door de ogen van Maddin, zien we een stad waarin vooral veel gegluurd wordt. Een stad waarin iedereen kijkt en bekeken wordt. Matyns landschappen lijken wel gezichten die evenveel terugkijken als ze bekeken worden. De bergen krijgen mythische dimensies (of zijn het bergen van mythes?). Haar beelden zijn meer performances dan foto’s. Ze werden aan de muur geplammuurd met iets dat meer op kauwgum lijkt dan op lijm. Ze zijn gemaakt met verschillende camera’s: polaroid, digitaal, wegwerp. Soms zijn het collages. Alles op maar van deze mythische stad; een inner & outer city blues.

.. MIX.
Collagetechnieken, de stad als natuur, underground als cultuur - het komt allemaal terug in ‘herspace’, de video van Ina Wudtke . . / ..